Media en journalisten, bangmakers van beroep

Permanent alarmisme is doodvermoeiend

Hieronder volgt een wat rommelige column voor Revu, geschreven uit de heup en getriggerd door irritatie over de zoveelste paniekzaai over een (zegge: 1) bosbrand ergens ten noordwesten van de Algarve, die door RTL Nieuws werd geduid als een soort landelijke ramp in wording voor het drukke toeristengebied Algarve. In werkelijkheid valt het dit jaar - vooralsnog, de zomer is nog lang - mee met de bosbranden, zowel in Portugal als in de rest van Europa.

Het nieuws vult zich natuurlijk altijd al met dingen die afwijken van het normaal, en vaak zijn dat niet de leukste zaken. Misdaad, ongelukken, (natuur)rampen, al het leed dat politiek heet - dat is mijn probleem dan ook niet. Sterker nog, het is ook míjn werk. Waar ik wel steeds meer moeite mee heb, is hoe media sinds de opkomst van Trump, maar nog meer door en tijdens corona, een verslaving aan moralistische ophefclicks hebben gekregen.

Trump was ‘per definitie’ de bad guy, dus ging alle objectiviteit (voor zover überhaupt aanwezig) uit het raam. Corona kende ook maar één antwoord (allemaal doen wat de overheid en vooral “de wetenschap” zegt), de meeste bevragingen van aanleiding, ontwikkeling of oplossingen werden in verdachte hoekjes geschilderd. Nog altijd zitten velen merkbaar (en soms ook tot vervelens toe) met de frustratie van de uit groepsdruk en eenrichtingsnarratief geboren beschimping die ze moesten ondergaan. Erger nog, over veel beleid, effecten van beleid of psychologie van beleid zijn veel vragen onbeantwoord. In Nederland gaat ook niemand meer serieus onderzoek doen naar hoe weinig Hugo de Jonge nou werkelijk kon.

Inmiddels zitten we middenin een klimaatpsychose die wordt aangewakkerd door iedere opvallende temperatuur of van de mediaan afwijkende hoeveelheid neerslag te verheffen tot een potentieel eindtijd-evenement. Mensen jutten elkaar op, wederom, net als tijdens corona, gesteund door “de wetenschap”, die onafhankelijk en objectief allemaal hetzelfde zou vinden - wat niet zo is, maar ook hier geldt dat kritiek op klimaatpaniek meteen geldt als een semi-fascistoïde ontkenning van “de wetenschap” - je bent letterlijk “stupide” of een “proleet” als je niet méédoet aan het klimaatnarratief. Bovendien, is het u ook opgevallen? Deze hele zomer is ‘het weer’ ineens wél gelijkgesteld aan ‘het klimaat’.

En tot slot heb je in de huidige reeks van Current Things: de oorlog in Oekraïne. Ik disclaimer ‘m maar weer: Rusland viel een soeverein land binnen en dient daaruit verwijderd te worden. MAAR, als je dan een maar plaatst, is het al mis. terwijl: het is oorlog, mitsen en maren zijn onderdeel van de waarheid. Er is niet één zwart & wit narratief, er bestaat niet 1 eerste schot waarmee de hele wereld zich tegen elkaar keerde, er is altijd een keten van gebeurtenissen die leidt tot een serie van gevolgen. Niet volgens de media, die unaniem kant gekozen hebben voor Kiev en daarmee niet alleen hun eigen kerntaak verloochenen (verslag doen van feiten, van alle zijden), maar ook bijdragen aan het beklemmende gevoel dat je steeds minder makkelijk hardop een afwijkende opvatting mag hebben, of een kritisch verweer kunt inbrengen. Mompel wat over de waarschuwingen die Poetin jarenlang hardop over en richting de NAVO uitsprak, en je bent eigenlijk onmiddellijk letterlijk Thierry Baudet.

Tot slot, tot slot heb je nog eenzelfde eenrichtings-opdracht in het collectieve denken ten aanzien van Pride- en transdingessen, maar daar ging het vorige week nog over dus die laat ik even hier liggen.

Weinig intoleranter alsdan een boze transgender

Het alarmisme van de media is doodvermoeiend

Zoals u al dan niet weet, woon ik sinds anderhalf jaar in Portugal en omdat het in delen van Zuid-Europa nogal heet is, met hier en daar een bosbrand, krijg ik met grote regelmaat de vraag van familie en vrienden of het nog een beetje uit te houden is, of we geen rookoverlast hebben en of de tuinslang al klaar ligt. Want in het AD, bij de NOS en op RTL zien ze dagelijks hoe Zuid-Europa tegeljkertijd brandt, smelt en gortdroog staat.

De waarheid is dat zowel Portugal als Zuid-Europa als geheel dit jaar minder bosbranden kennen dan gemiddeld, dat het bij mij de afgelopen maand nauwelijks boven de dertig kwam en dat de sproeiverboden in een klein aantal Spaanse regio’s niets te maken hebben met de Algarve, waar je gewoon je auto nog kunt wassen in de boxen bij de supermarkt. Het is, kortom, aangedikt alarmisme en media maken daarmee vooral zichzelf ongeloofwaardig.

Die ongeloofwaardigheid beperkt zich niet tot weersomstandigheden.

In de oorlog in Oekraïne heeft de pers collectief één kant gekozen - die van NAVO, VS, EU en Kiev - tegenover Moskou en Poetin. De motieven van de Russen worden niet bevraagd, men heeft er geen interesse in en de kampen zijn gekozen want het is toch duidelijk wie de boosdoener is? Om dat probleem als analogie te duiden: Europese en Amerikaanse verslaggevers die naar Vietnam gingen, of later naar Irak, waren destijds niet onverdeeld enthousiast over Amerikaanse acties: die bleven kritisch alle kanten volgen.

In Oekraïne niet, maar is die oorlog ook niet een béétje het gevolg van een steeds verder opschuivende NAVO-grens, waar Poetin over gezegd had dat ie dat niet accepteerde? Over historische grenslijnen die “wij” misschien niet omstreden vinden, maar zíj wel? Over grondstoffen in het oosten van het land, waarom nu zo hard gevochten wordt? Je leest er nauwelijks over, want je bent onmiddellijk een ‘Poetinvriendje’ als je het je afvraagt. En dan zijn wij zogenaamd het ‘vrije westen’ hè?

Derde voorbeeld: de gendergekte. Media doen ongezien en zonder kritische houding mee aan de wens van een smaldeel van de sektarische biologie-ontkenners om hen aan te duiden met niet-bestaande genders en verzonnen geslachten, waarbij vrouwen (als in: volwassen mensen van het vrouwelijke geslacht) moeiteloos gereduceerd worden tot ‘personen met een baarmoeder’ of ‘mensen die menstrueren’. Het is postmodernisme met een dystopisch karakter en het komt de geloofwaardigheid van ‘feitelijke, objectieve’ media niet ten goede wanneer ze in andermans rabiate activisme mee gaan - of dat nou over klimaat, Oekraïne of de gendergekte gaat.

Het verweer van die media? Critici ‘klimaatontkenners’, ‘Poetinvriendjes’ en ‘transfoob’ noemen, en allemaal onder ‘extreemrechts populisme’ scharen. Om het vervolgens op een janken te zetten als mensen vertrouwen in het journaille verliezen. Goh…

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 35 - 2023

Abonnee worden zonder creditcard? Dat kan met iDeal via deze loophole.

Doneren aan Nijmans Nieuwsbriefje ? Nou graag! Dat kan hierrr of met de button: